Το βλέμμα σου / Your Gaze

Δεν είπες τίποτα. Μόνο γύρισες λίγο το κεφάλι—όχι σαν απόφαση, σαν ανάμνηση. Το χέρι στο κεφάλι, σα να κρατούσες τη σκέψη να μην φύγει ή το παρελθόν να μην επιστρέψει. Ίσως και τίποτα απ’ αυτά. Μέσα στα μάτια σου ένας μικρός καθρέφτης —όχι για να δω εμένα, μα για να σε δω εσένα όπως ήσουν, πριν σε φωτογραφίσει η σιωπή. Φορούσες μαύρο. Σαν να ήξερες πως το σκοτάδι αναδεικνύει καλύτερα το φως. Κι αυτό το φως ήταν εσύ—όχι το πρόσωπο, ούτε οι ώμοι, ούτε τα χείλη. Μα εκείνο το σχεδόν χαμόγελο που δεν χαμογέλασε.

You said nothing.You just tilted your head slightly—not like a decision,more like a memory. Your hand resting on your head,as if holding back a thoughtor keeping the past from returning.Maybe neither of those. In your eyes,a small mirror—not to see myself in,but to see youas you were,before silence photographed you. You wore black.As if you knewdarkness revealsthe light more clearly. And that lightwas you—not your face,nor your shoulders,nor your lips.But that almost-smilethat never smiled.