Thoughts on a Photo

A step upon the sand — a fleeting shadow in the light, small against the vast weight of stone that seems to have slept for centuries. The rock, cracked, dry, silent — holding perhaps the memory of forgotten seas, lost winds, whispers no one remembers anymore.

The sky is empty, pure, offering nothing. The earth, rough and unyielding. And between them: the human figure — a body moving without purpose, without the need for purpose. Only the step matters — the weight of being, leaving its brief mark upon the sand before time erases it.

Here, there are no questions, no answers. Only space expanding in silence, light scarring everything, the touch of stone and dust. What remains is motion, passage, trace.

Perhaps this is where meaning hides: in standing bare before nothingness, and walking on.

---

Βήμα πάνω στην άμμο — σκιά που γλιστρά στο φως, μικρή απέναντι στον όγκο της πέτρας, που μοιάζει να κοιμάται αιώνες. Ο βράχος ραγισμένος, ξερός, σιωπηλός — σαν να κρατά μνήμη αλλοτινών θαλασσών, χαμένων ανέμων, ψιθύρων που κανείς δεν θυμάται πια.

Ο ουρανός άδειος, καθαρός, δίχως υπόσχεση. Η γη τραχιά, αλύγιστη. Ο άνθρωπος ανάμεσα: σώμα που προχωρά, δίχως σκοπό, δίχως ανάγκη για σκοπό. Μόνο το βήμα μετρά — το βάρος της ύπαρξης που αφήνει σημάδι για λίγο πάνω στην άμμο, πριν το σβήσει ο χρόνος.

Εδώ δεν υπάρχουν ερωτήματα ούτε απαντήσεις. Μόνο ο χώρος που διαστέλλεται σιωπηλός, το φως που γδέρνει τα πάντα, το άγγιγμα της πέτρας και της σκόνης. Ό,τι μένει είναι η κίνηση, το πέρασμα, το ίχνος.

Ίσως εκεί να κρύβεται το νόημα: στο να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο τίποτα και να συνεχίζεις να περπατάς.